Toen ik van de week deze tekening tegenkwam, werd ik spontaan vrolijk. Ik dacht terug aan fijne zomervakanties uit mijn jeugd in Zuid-Frankrijk, dat hielp zeker ook mee. Het lijkt een beetje op het haventje van Port Grimaud, maar dan lang geleden. En nu het buiten koud en kil is, geeft een zomers plaatje me wat warmte van binnen.
Wat me direct opviel, was het knappe gebruik van gemengde kleurpotloodtonen. De kleuren zijn allemaal gemengd, wat heel interessante kleuren oplevert. Bij het mengen van kleurpotlood blijf je, anders dan bij mengen van verf, de afzonderlijke kleuren nog een beetje zien. Je krijgt dan een beetje het effect van een grijze duif, die ineens heel veel kleuren in zich blijkt te hebben als er zonlicht op het dier valt.
Maar vooral de bootjes en de huizen, die niet helemaal kloppen, brachten een glimlach op mijn gezicht. De bootjes maken een speelse bocht omhoog, alsof ze springen van plezier in het zonnetje. Veel leuker dan een precies nagetekende foto, vind je niet? En de huisjes links hebben een dakrand die omhoog loopt; zo’n scheef huis wil niemand hebben. Maar het is wel vrolijk.
Wat was de bedoeling van de kunstenaar? Wilde hij/zij een kloppende afbeelding van deze plek maken? Dat is dan niet gelukt. Er is technisch veel op de tekening aan de merken: het perspectief klopt niet, we zien één- en tweepuntsperspectief tegelijk. De boten hebben een torsie naar rechts. Het blauwe bootje rechts ligt wel erg in de knoop. Het opgehesen zeil zit nogal vreemd vast, daarmee kun je vast niet zeilen, en ook in het totale beeld doet hij vreemd aan als schuine lijn die in de oranje dakjes eindigt.
Ondanks alle gebreken is het een superleuke tekening, toch? Lekker zonnig, spiegelingen in het water. Je ziet ook delen met rimpelingen van de wind op het water én gladde delen. Het water heeft een andere kleur blauw dan de licht. De vormen doen heel vanzelfsprekend aan, ook al kloppen ze niet met de werkelijkheid. De sfeer klopt waarschijnlijk wél heel goed. Het doet beweeglijk aan.
Op sommige plekken verraadt de tekenaar dat hij of zij technisch wél heel goed kan tekenen. De hoogste huizen links naast de masten kloppen perspectivisch prima. Ook het voorste bootje is heel realistisch. De rimpelingen in het water zouden een beginnend tekenaar niet eens opvallen. En natuurlijk de subtiele kleurmengingen, die getuigen van veel tekenervaring. Daarom denk ik dat de tekening met opzet zo niet-kloppend is getekend. Expres iets ‘primitiever’, met naar mijn idee een heel leuk en vooral vrolijk resultaat.
Door de vormen en het perspectief niet helemaal kloppend te maken, ontstond het speelse, wat nonchalante effect, waardoor je anders naar de tekening kijkt dan wanneer het precies een nagetekende foto was. Het geeft een wat jolige stemming, onbevangenheid, jeugdige directheid. En ik denk dat de tekenaar dát voor ogen had.
Al met al is deze tekenaar heel bewust bezig geweest, denk ik. Vormen zó aangepast, dat ze de sfeer beïnvloeden (zoals de dansende bootjes). Het aandachtspunt op de zwarte boot met wit-oranje strepen gelegd; de masten leiden je blik omhoog en dan schuin naar links via de ‘gehesen zeilen’. ‘Primitief’, maar tegelijkertijd heel doordacht. Of heb ik het mis? Maakt het uit?
Hoe bewust ben jij bezig met het vormgeven van je werk? Hoe kies jij je aandachtspunt? Hoe leid je de blik van de kijker door je werk? Wijk jij wel eens bewust af van ‘kloppende vormen’? Zo ja, met welk doel? Ik ben benieuwd!
