Normaal gesproken zit ik nooit zomaar langs tv-zenders te bliepen met de afstandsbediening, maar misschien moet ik dat toch eens vaker doen. Ik kijk meestal heel gericht naar een programma en dan zet ik de tv weer uit, maar die avond drukte ik willekeurig op de knopjes en kreeg daardoor een heel bijzondere ervaring.
Ik viel midden in een programma van Matthijs van Nieuwkerk. Zijn oude programma ‘De Wereld draait door’ heb ik misschien 2 keer in mijn leven gezien, ik ben dus geen trouwe fan van hem, maar hij rondde net een interview af en kondigde een nummer aan en ik bleef per ongeluk kijken.
De zangeres begon te zingen.
Ik zat meteen op het puntje van mijn stoel (of eigenlijk het randje van de bank).
Een bizarre tekst. Veel rust, veel herhaling, ritme.
Dit is de leven – huh? De leven?
De zangeres liet soms haar stem ook binnen een woord ‘op en neer’ gaan.
Net-niet-valse violen vielen in. Dat maakte het nummer nog spannender.
Wow, kippenvel. Ik ben niet snel onder de indruk van een lied, maar ik zat ademloos te luisteren.
Het nummer gaat over het leven, dat ze ‘de leven’ noemt. Ik wen eraan gedurende het lied, en zie dat juist door ‘de’ te gebruiken, het lied veel bijzonderder wordt. Het trekt mijn aandacht, maakt me nieuwsgierig naar de rest van de tekst. Ik luister beter door deze ‘taalvout’.
Je kunt dit direct vertalen naar beeldende kunst. Ook beeldende kunst is veel aantrekkelijker om te zien als er iets bijzonders in zit. Juist dat bijzondere zorgt ervoor dat je blijft kijken. Het kan iets piepkleins zijn, net als het lidwoordje ‘de’, waardoor je de aandacht van de kunstkijker trekt. Een andere kleur (een groene lucht, blauwe huidskleur), een vervorming (een langere arm dan normaal), een niet-kloppende overlapping. Iets dat niet klopt, een ‘voutje’, maar dat door het onderwerp toch ook wél klopt.
Het ‘op en neer gaan’ van haar stem zou je bijvoorbeeld kunnen vertalen naar een bijzondere bewerking van een oppervlak in je kunstwerk. Iets onverwachts, bijvoorbeeld dat het hier en daar harig is, of ruiger of gespikkeld, op een plek waar je het niet verwacht.
Alles wat ervoor zorgt dat de kunstkijker ‘Huh?’ denkt.
Als ze gewoon ‘het leven’ had gezongen, was ik waarschijnlijk allang naar een andere zender gebliept. Zo loopt een kunstkijker ook gewoon langs jouw werk zonder goed te kijken als er niets bijzonders te zien is.
Ook in de tekst geeft het nummer nog een mooie les mee. De zangeres zingt:
Hoe mooi zou het zijn als je dat van jouw kunst zou kunnen zeggen? Dat je weet dat je er alles uit hebt gehaald wat maar mogelijk voor je was. Dat je je niets hebt aangetrokken van wat anderen zeggen over je werk, dat je je eigen weg hebt gekozen, dat je je daarin hebt ontwikkeld en dat je tevreden bent over wat je hebt bereikt. Dat is precies het mooie van kunst – je kunt erin spelen, al je fantasie en gevoel erin stoppen. Dat is De Leven.
Ik ben gaan zoeken – het nummer ‘De Leven’ is van Joep Beving, die ook piano speelt bij het nummer. De zangeres heet S10 (Stien), ze is een rapper. ‘De Leven’ is jaren geleden gezongen door rapper Sef als titelsong van de film Rabat. Hij zingt het heel anders, maar ook heel gaaf. Ik blijk dus onverwacht toch van rap te houden. En S10 gaat ons vertegenwoordigen op het songfestival. Ik duim voor haar en gun haar de eerste plaats.
Hoe trek jij de aandacht in je werk? Laat het me weten!
