Twee weken geleden was ik in museum Kröller Müller. Ik heb als altijd genoten van de schilderijen van Van Gogh en van de beeldentuin. Ze waren nog bezig met het opbouwen van een tentoonstelling met werk van Leger, dus die heb ik net gemist.

Ik stond even te kijken bij een soort ei in een steen van Anish Kapoor en liep vanaf daar naar een klein uiltje, samengesteld uit oud ijzer. Een suppoost kwam even een kletspraatje met me maken; hij vertelde dat het uiltje van Picasso was en dat hij het prachtig vond. Dat was het ook.

“Heeft u die tentoonstelling gezien?”, vroeg hij, wijzend naar de zalen ernaast, waarin Klaas Kloosterboer exposeerde.

Een paar kleinere zalen van het museum waren gevuld met 30 werken van deze Klaas. En werkelijk waar: ik heb nog nooit werk gezien dat ik zo nérgens op vond slaan. Werkelijk de slechtste expo ooit. Dat lag niet aan de presentatie, die was prachtig, maar aan wat ik te zien kreeg.

Dat was dus ook mijn antwoord aan de suppoost. Hij was het roerend met me eens. Hij vond het ‘helemaal niks’. Hij vroeg regelmatig mensen wat ze ervan vonden, en hij kreeg erg grappige antwoorden, zoals: “Deze kunstenaar heeft gewoon de cirkels uit een Twisterspel gesneden en het aan de muur gehangen”. Hij had nog niets positiefs gehoord.

De tekening boven dit artikel heb ik nagetekend van het eerste schilderij dat ik van Klaas zag: de omtrek van gele bloemen, geschilderd op wit doek. Dat was het.

Ik heb er expres nog even langer rondgelopen dan ik wilde, om te kijken of ik misschien toch hier en daar een werk op prijs zou gaan stellen. Er was één doek, met een gespoten geel ruitpatroon, dat door de vage randen nog wel iets grappigs had. Maar de rest, bijvoorbeeld een stoel met een gouden lap erover, vond ik beslist geen kunst. Toch stond het in een gerenommeerd museum.

Ik kan echt boos worden om dit soort ‘kunst’. Ik vind het bijna oplichting. Ze omschrijven het werk prachtig in de teksten:

“De werken van Kloosterboer zijn het resultaat van gedecideerde handelingen die volgen op een lang proces van voorwaarden scheppen: regels formuleren, het atelier inrichten, materialen ordenen.  Het lange denkproces is net zo belangrijk als de beslissing om met één trefzekere daad een werk te maken. En het komt erop aan: iedere actie moet kernachtig en kloppend zijn, want elke keuze betekent het uitsluiten van andere mogelijkheden.”

Alsof ik na zo’n hoogdravend verhaal ineens het werk mooier zou gaan vinden. Maar als je het goed leest, staat er dat Klaas bijvoorbeeld een plek in zijn atelier zoekt en vanaf daar klodders verf tegen een doek gooit, of een in verf gedoopte bal. Of dat hij verfblikken als een soort stelten gebruikt, daarop door zijn atelier wandelt en dat op video zet. Dan is het kunst.

Ook van kunstwerken die ik nooit in mijn huis zou willen, kan ik vrijwel altijd snappen dat anderen het juist wél zouden kopen. Kunst hoeft niet mijn smaak te zijn om het toch te waarderen. Ik kan er dan toch door geïnspireerd raken, ik kan de boodschap vatten of er kwaliteit in zien.

Met hetzelfde uitgangspunt had Klaas volgens mij ook werk kunnen maken dat wél interessant was om te zien, waar je graag langer naar zou willen kijken. Maar dit werk vond ik supersaai. Op internet heb ik Klaas Kloosterboer opgezocht, en daar zag ik dat hij ook wel werk heeft gemaakt dat ik waarschijnlijk wel kan waarderen. Maar in Kröller Müller was dat niet te zien.

Rondom kunst hangt een enorme bla-bla-cultuur. Mooie prietpraat waar geen touw aan vast te knopen is. Erg jammer, want daardoor gaan mensen minder naar musea. Ze snappen dit soort kunst toch niet. Logisch, want het is niet te snappen, het is vaak een grote luchtbel. En dat is erg jammer voor alle kunstenaars die wél kunst maken die je ogen strelen en je geest verrijkt, maar die níet in zo’n bekend museum exposeren.

Het is lastig opboksen tegen de mening over kunst, die tegenwoordig heerst. Het bombastische imago ervan. Alsof ‘echte’ kunst onbegrijpelijk moet zijn. Laat je alsjeblieft niet verleiden daarin mee te gaan. Ik denk dat je het met me eens bent dat het fijn is als je bij een beeldend kunstwerk ook iets te zien krijgt dat de moeite waard is gezien te worden, ook bij conceptuele kunst als dit.

Wat is jouw mening over dit onderwerp? Laat het me weten!