Elke maand ga ik naar het schrijfcafé om een ochtend te schrijven. Steeds staat een ander onderwerp centraal; de laatste keer was het onderwerp ‘schrijven’. We schreven dus over schrijven.
We schreven over hoe we als kind leerden schrijven, over ons handschrift en dat van dierbaren, dat we uit duizenden herkennen. Over ons poëziealbum van vroeger, en over handgeschreven kaarten die we steeds minder krijgen.
Sommigen van de schrijfgroep hadden bijna trauma’s overgehouden aan dat leren schrijven. Rode strepen door hun met moeite gevormde letters. De lus was niet rond genoeg of niet lang genoeg, de stokjes te hoog, te recht of te schuin. Veel rode strepen van de juf! De wanhoop nabij als het niet lukte.
Ik kreeg een stempel als ik foutloos had geschreven, en bij 5 stempels een plaatje. Dat was in feite feedback om mijn handschrift te verbeteren.
Feedback krijgen is één van de spannendste dingen die bestaan. Iemand ‘oordeelt’ over iets wat jij hebt gedaan of gemaakt. Je krijgt je leven lang feedback op alles wat je doet. Dat is niet gemakkelijk, je voelt je snel aangevallen of afgewezen.
In de kunst is feedback echt heel lastig. Je maakt iets, waar je je hart en ziel in legt, dus commentaar kan hard aankomen. Iedereen heeft een eigen smaak, en de feedback op jouw werk zegt dan ook meer over de persoon die het zegt dan over jouw werk.
Soms raakt een opmerking je zo, dat je de feedback niet goed kunt opnemen en integreren in je werk. Feedback wordt dan gegeven op een manier waarvan jij niet kunt leren.
Nog moeilijker is het om feedback te krijgen van iemand die je totaal niet gekwalificeerd vindt om feedback te geven. En dat is vaak zo. Bijvoorbeeld je (schoon)moeder, die niets met kunst heeft, zal jou wel eens vertellen hoe je het beter kunt doen, hoe het ‘mooier’ wordt.
Op de academie liepen klasgenoten regelmatig huilend weg bij werkbesprekingen. Docenten hadden zo hun eigen opvattingen over wat ‘goede’ kunst was, maar konden die visie niet verwoorden. Ze gaven dan feedback als: “Het heeft nog ‘iets’ nodig”, of “Het zit niet lekker in het vlak”, zonder uit te leggen wat ze daarmee bedoelden.
Kunst is geen eenheidsworst. Kunst is heel persoonlijk. Je uit je als kunstenaar als het goed is op je eigen, authentieke manier, waardoor je werk echt en herkenbaar is. Feedback zou daarop gericht moeten zijn.
Hoe zou het voor je zijn als je feedback op je kunst zou krijgen die je helpt om:
- objectief te kijken naar je eigen werk
- echt vooruit te gaan in je kunstontwikkeling
- nóg meer jezelf te zijn in je kunst
- je eigen visie op kunst te versterken
- je artistieke zelfvertrouwen juist te vergroten
- echt je eigen weg te leren volgen
Hoe zou het zijn om feedback aan te horen, en precies te weten aan welke woorden je wél aandacht moet besteden (omdat ze je verder helpen) en welke woorden je gewoon naast je neer kunt leggen, omdat ze niets met jou te maken hebben (maar de persoonlijke mening van de feedbackgever zijn)?
Om te groeien in je kunst, heb je goede feedback nodig. En dit soort gerichte feedback is echt mogelijk. Maar er zijn niet veel mensen in staat je die te geven. Dat maakt het haast onmogelijk verder te komen.
In mijn nieuwe jaartraject Formule 1 Kunst heb ik een flinke plek ingeruimd voor feedback. Op elkaars werk (daardoor word je beter in kijken naar kunst) maar ook naar je eigen kunst, zodat je niet afhankelijk bent van de mening van anderen. Interesse? Vraag een gratis kunstcoachsessie aan, dan sparren we een half uurtje over je werk en kijken we of zo’n traject eventueel zinvol voor je is. Kijk op https://kunstacademie-online.nl/gratis/gratis-kunstcoachsessie/. Maar zo’n gratis halfuurtje kun je ook aanvragen als je gewoon eens een andere kijk op je werk wilt.
Krijg jij de feedback die je nodig hebt? Ik ben benieuwd, laat het me weten!
